اگر شخصی بخواهد به پست‌هایی نظیر ریاست جمهوری برسد، باید چه کار کند و باید چه شغلی داشته باشد؟ اگر به کارنامه شغلی رهبران جهان بنگریم، درمی‌یابیم که نسخه واحدی وجود ندارد.
شبکه خبری روسیا الیوم گزارشی پیرامون شغل‌های قبلی مسئولان و شخصیت‌های برجسته سیاسی در جهان نوشته است که در ادامه به آن پرداخته می شود.
ماتئو رنتزی، نخست وزیر ایتالیا
او گام‌های نخست خود را به سمت مسیر سیاسی از زمانی آغاز کرد که در مدرسه بود، او در آن هنگام رئیس بخش مدارس حزب مردمی ایتالیا شد. در سال ۱۹۹۹ زمانی که ۱۴ سال سن داشت، کوچکترین رئیس بخش محلی حزب شد تا به منصب اصلی در دولت در سال ۲۰۱۴ رسید.
دیلما روسف، رئیس جمهور برزیل
در اواخر ده‌های شصت قرن گذشته، رئیس جمهور برزیل به صورت کارآمد در عملیات انقلابی در کشور مشارکت داشت و از اندیشه مقاومت مسلحانه علیه دیکتاتوری دفاع کرد. در طول چندین سال، دیلما روسف به عضویت تشکیلات مسلحانه محرمانه در کشور درآمد اما در عملیات نظامی به صورت مستقیم مشارکت نکرد.
در سال ۱۹۷۰ بازداشت شد و در زندان مورد ضرب و جرح و شکنجه با شوکر قرار گرفت. پس از این که در اواخر ۱۹۷۲ آزاد شد و تجربه‌ای در منصب دبیر صندوق در شهر پورتو الگری و رئیس صندوق غیر دولتی اقتصاد و آمار داشت، به سیاست پیوست.
آنگلا مرکل، صدراعظم آلمان
او دانشمند فیزیک بود که در انیستیتو مرکزی شیمی فیزیک آکادمی علوم آلمان کار می‌کرد. در آن هنگام، در روند سیاسی مشارکت کرد و مسئول تبلیغات و آگاهی بخشی بود. پس از سقوط دیوار برلین، او خود را کاملا وقف فعالیت سیاسی کرد.
باراک اوباما، رئیس جمهوری آمریکا
نخستین رئیس جمهور آمریکا که آفریقایی الاصل است، او از دانشگاه کلمبیا و دانشکده حقوق دانشگاه هاروارد فارغ التحصیل شد. نخستین شغلی که به آن پرداخت، پست مشاور مالی در شرکتBusiness International Corporation.بود.
بشار اسد، رئیس جمهوری سوریه
او آموزش دوره ابتدائی و متوسطه را در دبیرستان عربی – فرانسوی نخبگان در دمشق دید. او پس از فارغ التحصیلی از دانشکده پزشکی در دانشگاه دمشق، به عنوان چشم پزشک در بیمارستان نظامی تشرین فعالیت کرد. بشار اسد همچنین به آی تی توجه و علاقه داشت.
دیمیتری مدودف، رئیس جمهور سابق روسیه
مدودف یک بار در صحبت با دانشجویان گفت که قبل از آغاز فعالیت‌هایش در زمینه حقوق، به عنوان جاروکش فعالیت کرده است. وی سپس به تدریس قانون مدنی و رومانی در دانشکده حقوق دانشگاه لنینگراد (سن پترزبورگ) پرداخت.
مائوریسیو ماکری، رئیس‌جمهوری آرژانتین
وی کارنامه شغلی خود را با فعالیت در شبکه شرکت‌هایی که پدرش تاسیس کرده بود، آغاز کرد. او در سال‌های ۱۹۹۵ تا ۲۰۰۷ ریاست باشگاه فوتبال بوکا جونیورز را برعهده گرفت که این باشگاه تا قبل از آمدن او، یک باشگاه بحران زده بود اما با آمدن وی این باشگاه به یکی از قوی‌ترین باشگاه‌های فوتبال جهان تبدیل شد. در سال ۲۰۰۳، او روند شغلی سیاسی خود را زمانی که به منصب شهردار شهر بوئنوس آیرس رسید، شروع کرد.
جاستین ترودو، نخست وزیر کانادا
وی لیسانس ادبیات انگلیس و پروش را گرفت. زبان فرانسوی و ریاضیات را خواند. در سال ۲۰۰۴، در یک پایگاه رادیویی فعالیت کرد.
نور سلطان نظربایف، رئیس جمهور قزاقستان
او ظرف چندین سال یک کارگر ساده در کارخانه فولاد بود تا در سال ۱۹۶۵ به فعالیت حزبی پیوست و ارتقای سیاسی خود را آغاز کرد.
رجب طیب اردوغان، رئیس جمهور ترکیه
در سنین نوجوانی، رئیس جمهور ترکیه به دستفروشی و فروش نوشیدنی لیموناد و کلوچه در خیابان‌های شهر می‌پرداخت. همزمان با فعالیتش در حزب نجات ملی، در نهادهای حمل و نقل فعالیت می‌کرد. پس از کودتای نظامی که در ترکیه در سال ۱۹۸۰ رخ داد، او به عنوان یک مدیر در بخش خصوصی فعالیت کرد.
الکساندر لوکاشنکو، رئیس جمهور بلاروس
لوکاشنکو در سال‌های ۱۹۷۵ تا ۱۹۷۷ در نیروی امنیت مرزی کمیته امنیت کشور خدمت کرد. او به عنوان رئیس یک مزرعه یک تیم داشت و همچنین به عنوان نماینده مردمی در مجلس علیای بلاروس انتخاب شد.
منبع: ایسنا