عادل عبد المهدی نخست وزیر پیشین عراق در ۳۰ شهریور ۹۸ عازم چین شد و یادداشت تفاهم همکاری های استراتژیک ۲۵ ساله با آن کشور امضا کرد. وی هدف از سفر به چین را جلب نظر این کشور برای توسعه زیرساخت‌ها از طریق پروژه‌های بازسازی، خدماتی و توسعه اقتصاد با استفاده از امکانات گسترده و تجربه موفق چین عنوان کرد و گفت: اکنون زمان آن فرا رسیده است ملت عراق که رنج طولانی از جنگ و تروریسم متحمل شده اند به رفاه و آرامش برسند.
پس از آن بود که اعتراضات به رهبری سفارت آمریکا در بغداد، در این کشور شروع شد. شعار اغتشاشگران: *وطن می خواهیم* بود. آنها چند ماه شهرها را به آشوب کشاندند و شدیدا با پلیس درگیر شدند و همین شعار وطن می خواهیم، به شعار سرنگونی دولت تبدیل شد. همزمان آمریکا بر عراق فشار وارد آورد و صراحتا اعلام کرد که عراق باید از توافق بلندمدت با چین صرف نظر کند، در حالی که عبد المهدی بر این توافق اصرار می کرد. اغتشاشگران تا آنجا پیش رفتند که کشور را فلج کردند و موجب سرنگونی دولت عبد المهدی گردیدند و به جای او، نخست وزیر مورد نظر آمریکا آمد و او اولین اقدامی که کرد، توافق با چین را ملغی کرد.
حالا همین داستان در ایران در حال تکرار است و همین که عنوان شد ایران می خواهد توافقنامه ۲۵ ساله با چین امضا کند، سر و صدای رسانه های آن طرف آب و بعضی ها در داخل بلند شد که وای منافع و استقلال ایران در خطر است. کیش از دست رفت. ارتش چین وارد ایران می شود. چین نفت ایران را مفت می خرد. سرمایه های ایران به هدر می روند…. یعنی همان شعار *وطن می خواهیم* ولی با رنگ و لعاب متفاوت.
فکر می کنید سرنوشت این وضعیت به کجا ختم خواهد شد؟
آیا نباید از تجربه عراق استفاده شود و هوشیار باشیم؟ بویژه اینکه زمزمه های اعتراضات خیابانی شروع شد و دنبال آن هستند که با سوء استفاده از اوضاع نابسامان اقتصاد مردم، نسخه عراق را در ایران تکرار کنند.
“فاعتبروا یا اولی الابصار”
منبع : گروه تلگرامی حرف های در گوشی https://t.me/secrett_news